II tydzień Wielkiego Postu

 

Terminy skupień w Podregionie Swarzewskim

 

SKUPIENIA  ANIMATORÓW WKC W SWARZEWIE

 

12–14. 03. 2021 – Skupienie Animatorów WKC – Swarzewo

28–30. 05. 2021 – Skupienie Animatorów WKC – Swarzewo

24–26. 09. 2021 – Skupienie Animatorów WKC – Swarzewo

26–28. 11. 2021 – Skupienie Animatorów WKC – Swarzewo

 

ODPUSTY WKC

 

20. 03. 2021 – Odpust św. Józefa – Swarzewo

23. 05. 2021 – Odpust Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi – Częstochowa

01. 07. 2021 – Odpust Krwi Chrystusa – Poznań

04. 07. 2021 – Odpust Krwi Chrystusa – Bisztynek

Post 2021

 

Wspólnota przed i podczas koronowirusa!

 

 

 

Temat formacyjny na luty 2021 r.

Krew Chrystusa najlepszym lekarstwem leczącym relacje we wspólnocie

 Na początku naszego rozważania trzeba sobie uświadomić to, że człowiek jest istotą żyjącą w różnych i nieustannych relacjach: w relacji do samego siebie, w tej najważniejszej (z punktu widzenia chrześcijańskiego) relacji do Boga, do drugiego człowieka, do spraw duchowych, w końcu do świata rzeczy i spraw materialnych, nieożywionych. Jednakże w niniejszym temacie chcemy się skupić na relacjach z drugim człowiekiem i jeszcze zawęzić to do relacji w naszej Wspólnocie Krwi Chrystusa.

Drugą ważną rzeczą, którą należy wziąć pod uwagę, jest to, że każdy z nas jest „inny”, ma inną osobowość, inny charakter, inną historię swojego życia, inne doświadczenia duchowe, inne myślenie, inne poglądy, inną rzeczywistość, w której aktualnie żyje… Można by jeszcze tak długo wymieniać…(Oczywiście trzeba przy tym pamiętać, że jest wiele istotnych spraw, które nas łączą – choćby wspólna duchowość, ale teraz chciałbym zwrócić uwagę na coś innego.) A więc wystarczy uświadomić sobie właśnie to, co powyżej, aby zrozumieć, że:

- Po pierwsze: musimy świadomie i z wewnętrznym przekonaniem zaakceptować tę „inność” w każdym człowieku, w każdym naszym bracie i siostrze ze wspólnoty.

- Po drugie: w żadnym wypadku nie powinniśmy w imię tej „inności” oceniać, kategoryzować, porównywać, czy (w szczególności) deprecjonować drugiego człowieka.

- Po trzecie: owa „inność” mojego brata i siostry może być dla mnie okazją do pewnego ubogacania samego siebie, mogę a nawet powinienem, traktować ten fakt jako pewne zaproszenie do tego, aby przyjmować i doceniać tę „inność” drugiego, a co za tym idzie jego różne charyzmaty, talenty, natomiast to, co stanowi jego wady i słabości, wpisać z góry w tę „inność” i nie irytować się niepotrzebnie z tego powodu…

Możemy teraz przejść do wymienienia kilku przykładowych, standardowych problemów w relacjach pomiędzy członkami WKC, które mogą wpływać negatywnie na nasze relacje:

- Zazdroszczę, że ktoś jest animatorem, a ja nie, albo, że ktoś potrafi coś lepiej zrobić ode mnie…;

- Jako ustępujący/były animator (diecezjalny, parafialny, grupy) daję odczuć lub nawet przyganiam nowym animatorom, że za mojej kadencji było inaczej, że ja robiłem wszystko lepiej, że „powinno być tak i tak”…;

- Irytuję się, że brat lub siostra ze wspólnoty nie pochwalił mnie za coś, nie docenił, nawet nie zauważył, że zrobiłem coś dobrego, godnego pochwały…;

- Denerwuję się na animatora (diecezjalnego, parafialnego, grupy), że coś ode mnie wymaga, że mnie napomina, co do tego, jak powinno wyglądać spotkanie diecezjalne/parafialne, jak mam robić rozważanie, wymianę doświadczeń, itp. (tu kłania się zeszłoroczny temat o pokorze)…;

- Obgaduję i plotkuję o bracie/siostrze z mojej grupy wewnątrz grupy lub, co gorsze, na zewnątrz…;

- Zdarza mi się czasami mówić: „A dlaczego ja mam to robić? Niech to zrobi on/ona”.

To wszystko wymienione powyżej i inne (nie wymienione tutaj) nasze negatywne postawy i przywary burzą nasze relacje we wspólnocie. Ponadto tym powyższym naszym, często ludzkim, pretensjom, czy przywarom, towarzyszy nierzadko pewna niewłaściwa „duchowa” motywacja: np. przesadna gorliwość, „święty gniew”, fałszywa pokora, pozorne pragnienie dobra drugiego, faryzejskie pouczanie, itp.

Teraz chciałbym przejść do tego, jak możemy i powinniśmy zapobiegać takim niewłaściwym postawom, które rodzą się w nas, jak powinniśmy reagować, leczyć nasze chore ambicje, egocentryczną postawę, niewłaściwe relacje, negatywne podejście do brata i siostry.

Chciałbym w tym oprzeć się na pewnej tradycji naszej duchowości, mówiącej o trzech wymiarach miłości Chrystusa przelewającego za nas swoją Krew: 1. Jezus ukochał nas jako pierwszy; 2. Ukochał wszystkich; 3. Ukochał nas aż do Krwi. Myślę, że na kanwie tych wymiarów miłości Chrystusa do nas, możemy próbować uzdrawiać nasze relacje we wspólnotach i grupach, do których należymy. Wydaje mi się, że może to nam dać pewną odpowiedź i stanowić niejako trzon niniejszego tematu, że „Krew Chrystusa jest najlepszym lekarstwem leczącym relacje we wspólnocie”.

 1.      Jezus ukochał nas jako pierwszy – „Kochać jako pierwszy”

Rozważając ten pierwszy wymiar miłości Chrystusowej, warto sobie najpierw uświadomić, iż często jest tak, że jeżeli są problemy w relacji z drugim człowiekiem, to zazwyczaj problem leży po mojej stronie, a nie u drugiego, choć niestety najczęściej przypisujemy winę drugiej osobie. Aby odbudować relacje, trzeba zaczynać od siebie. Trzeba przyglądnąć się sobie, trzeba najpierw sobie samemu postawić pytanie: A może wina leży po mojej stronie? A może to moje słowa, postawa, czyny przyczyniły się do pogorszenia relacji we wspólnocie? A my często od razu obarczamy winą drugiego człowieka i jest to zazwyczaj odruchowe, może nawet nieuświadomione przez nas. Dlatego warto badać siebie samego, warto dostrzegać swoje błędy, wady, warto znać swoje słabe strony… i pracować nad tym wszystkim.

W większym zrozumieniu naszych wzajemnych relacji może też pomóc pewne „odkrycie”, którego ongiś dokonałem: otóż kiedyś uświadomiłem sobie to, że jeżeli irytuje mnie czyjaś postawa, zachowanie lub słowa, to przecież działa to również w drugą stronę: może i moje zachowanie, moja postawa, moje gesty, słowa… mogą być przyczyną irytacji dla drugiego: mojego współbrata, współ siostry. Odkrywając to, nabyłem więcej dystansu, cierpliwości i zrozumienia dla różnych słabości moich braci i sióstr, a z drugiej strony zacząłem zwracać większą uwagę na moje słowa, czyny, gesty, aby nie stały się przyczyną nieporozumień i nie powodowały innym przykrości…

Zauważmy, że my sami nigdy nie widzimy swojej twarzy, aby ją zobaczyć, jak naprawdę wygląda, potrzebujemy lustra. Analogicznie można powiedzieć, że drugi człowiek jest dla nas takim „lustrem”, w którym możemy dostrzec swoje prawdziwe odbicie, swoje dobre, ale i złe strony. Szczególnie jest to aktualne podczas psychoterapii, gdzie terapeuta pełni m.in. rolę takiego „lustra”, ale możemy tę prawdę odnieść także do naszych relacji wspólnotowych i ogólnie międzyludzkich. Mając świadomość tego, warto przyglądać się sobie i swoim postawom, wykorzystać wzajemne relacje do tego, aby dostrzec to, co może na pierwszy rzut oka jest przede mną zakryte, jeżeli chodzi o moje wnętrze, o moje prawdziwe motywacje, itp. Warto docenić ten terapeutyczny, leczący aspekt uczestnictwa w danej wspólnocie, danej grupie, opierający się właśnie na wzajemnych relacjach i skorzystać niejako z tego, aby nieustannie poprawiać swoje błędne przyzwyczajenia, złe nawyki, niewłaściwe postawy i reakcje wobec drugiego… To wszystko może być również pewną odpowiedzią na to wezwanie Jezusa do nieustannego nawracania się (gr. metanoia– czyli: przemienianie swojego umysłu, zmiana swojego myślenia). Ale to wymaga od nas gotowości na to, dużo otwartości oraz wielkoduszności.

Jezus ukochał nas jako pierwszy i dał nam przykład tego, że my również mamy zaczynać